Ik heb 6 jaar met jou geleefd. Jij was mijn allerbeste vriendin en jij vertelde mij wat ik wel en niet mocht. Als ik niet mocht eten zij je dat eerlijk en dat waardeerde ik. Jij hielp mij het eten te weerstaan, "kijk in de spiegel, je mag niet eten, dat ben je niet waard". dus deed ik het niet. Ik gehoorzaamde. Want jij wist wel waar je over praatte, ik vertrouwde jou. Je was mijn vriendin... Je was me vriendin, waarom liet je me dan in de steek?
Je vertelde mij op school dat ik maar beter mijn broodje kon weggooien. Ik zou me daarna spoedig beter voelen. En je had altijd gelijk, ik voelde mij beter. Dan ging ik thuis weer op de weegschaal zijn en keek ik in de spiegel. En ineens was ik niet meer goed genoeg voor jou. Ik was lelijk, dik, waardeloos, ik had gefaald. Dat schreeuwde je altijd naar mij. Soms werd ik zo gek van het geschreeuw en werd ik bang van jou, dan ging ik ook heel hard schreeuwen. Daardoor werden mensen boos op mij maar ik kon er echt niks aan doen!
S'avonds als ik ging slapen huilde ik heel hard. Waarom kon ik nou niet perfect zijn? Zoals jou...
Nu wist ik het zeker. Ik moest afvallen. Ik moest mooi worden. Ik moest perfect zijn.
Jij hielp mij hierbij en motiveerde mij om door te gaan. Ik ging crashen. 50 calorieën eten, dan weer een dagje vasten, dan een keertje 100 calorieën en daarna 2 dagen vasten. Dit voelde goed!
1 kilo eraf. 2 kilo, 5 en daarna 9 kilo eraf. Na 2 weken was er al 18 kilo af. Wat was ik trots! Maar jij niet. Het was te weinig en ik was te dik. Dus ik ging door, ik moest en zal jou trots maken! Maar ik was zo jong en naïef. Ik dacht dat je mij ooit mooi zou vinden, maar wist ik veel dat het nooit genoeg zou zijn voor jou. Hoeveel ik ook afviel. Al woog ik nog maar 20 kilo. Het was niet genoeg. Ik was pas dun genoeg, als ik dood was. Maar dat zag ik niet in dus ik ging door.
Toen begonnen de psychische gevolgen van jou...
Ik leed onder geheugen verlies. Ik durfte niet sociaal te zijn. Ik was angstig en ik voelde mij somber en depressief. Ik dacht vaak aan zelfmoord. Wat wou ik graag slapen en niet meer wakker worden.
Daarnaast waren er ook nog lichamelijke gevolgen. Ik kon mijn haar niet borstelen of er viel plukken haar naar beneden. Ik had donshaartjes en had het voortdurend koud. Ik moest mijn hart laten controleren en ik brak al mijn spieren af. Ik werd zwak. Mijn botten werden zwak en zacht. mijn nagels werden lelijk en mijn voeten werden blauw.
Ik was het zat. Ik werd maar niet dun. Waarom is iedereen zo perfect behalve ik?
Toen dit afspeelde zat ik in een kliniek voor mijn eetstoornis en depressie. Het was half 6 s'avonds weet ik nog. Beneden waren ze lasagne aan het maken. Ik was aan het kleuren op mijn kamer. Deze avond vergeet ik nooit meer. Die ochtend had ik aangegeven dat het slecht met mij ging. Daar deden ze niet veel mee. Zie je wel, het boeit ze niks. Alle spanning werd mij teveel dus liep ik naar beneden en vroeg ik of ik voor het eten nog even mocht wandelen. "tuurlijk" zeiden ze. als je om 6 uur maar terug bent. Ja, zij ik. Maar ik wist wel beter.
Ik liep zo rustig mogelijk weg, en ik dacht dat ik uit het zicht was toen ik begon te rennen, zo hard als ik kon. Ik had precies uitgerekend hoelang ik er over deed om bij het dichtstbijzijnde treinspoor te komen, ik kon de trein nog halen. En toen had ik het gevoel dat mijn hart even stil stond. Ik rende en rende, en ineens zag ik een van de begleiders van de kliniek voor mij fietsen. Wat doet zij hier nou?
Ze sprak me aan, "waarom ren je zo hard? Heb je haast?". Ik vroeg of ze me met rust wou laten, prima zij ze, "maar ik blijf wel in je buurt". Nee! nee! ik wou alleen wandelen zij ik. Ik probeerde haar af te schudden maar dat lukte mij niet. Dus zette ik het op een lopen. Nog 5 minuutjes rennen dan ben ik er! Dus ik rennen, en zij achter mij aan. Onderweg sprak ze 2 mensen aan, of ze eventjes mee wouden lopen, dat ik waarschijnlijk van plan was om voor de trein te springen.
Een jongen en een meisje...
Mijn begleider en de 2 jonge mensen (rond de 19/20) stonden naast het hek. Met mij te praten, rustig. Omdat ik verward was. Ik zat in een psychose. Mijn begeleider wist wat ze deed.
Die jongen was een probleem. Hij stond te dichtbij het hek na mijn zin. Ik was bang dat hij me eraf wou halen dus ik keek met angstige ogen naar hem. Mijn begleider vroeg "moet hij wat stappen naar achteren doen?" en ik knikte flink hard ja. Dus dat deed hij. Het meisje belde 112.
Ik hoorde haar nog zeggen "er zit een meisje op het spoor en zij wil zelfmoord plegen, schiet op er komt zo een trein aan!"
Inmiddels waren er al veel meer toeschouwers. En ik dacht nog zo een treinspoor uitgekozen te hebben waar niemand mij zou zien zitten vanaf de weg, niet wetende dat er een fietspad vlak langs liep. Een man van rond de 50 stapte het spoor op en kwam op mij af. Ik begon keihard te schreeuwen, zo hard als ik kon. 'BLIJF UIT MIJN BUURT". Ik riep naar mijn begleider dat deze man het recht niet had om mij aan te raken.
De trein kwam aangeraast dus de man stapte van het spoor af. Het meisje sprong op het spoor met een reflecterend hesje en zwaaide zo hard als ze kon om de aandacht van de maschinist te trekken. Met succes. De trein ging volop de noodrem. 4 meter voor mijn neus stopte het grote bakbeest. En ik bleef zitten.
Toen kwam de politie, 4 autos, 2 busjes en een politie op de scooter. Voor 1 verward meisje op het spoor. Ze praten tegen mij, ik kon ze niet goed horen. Ik was ver met mijn gedachten. De stemmen overheersden. Toen ik na 15 minuten nog niet van het spoor af wou werd ik bij mijn armen gepakt. "als je nu niet mee komt moeten we je meenemen naar het politie bureau'. Het treinverkeer hadden ze al stilgelegd.
Ik werd hardhandig bij mijn armen meegetrokken, met mijn 27 hechtingen in mijn arm. auw!
Ik werd in het politie busje gezet waarna ik terug naar de kliniek ben gebracht en daar onder politie toezicht 6 uur opgesloten heb gezeten, wachtende op een psychiater die mij een inbewaringstelling moest geven.
Zo gezegt zo gedaan.
Meltem kreeg een inbewaringstelling. Toen moest ik nog 1 uurtje wachten. Inmiddels was het 1 uur s'nachts toen eindelijk de ambulance arriveerde die mij naar de gesloten inrichting in Ede zou brengen. Ik werd medicatie toegedient zodat ik niet zou tegenwerken en daarna werd ik op de brancard gelegt om vervolgends om 2 uur snachts aan te komen in Ede.
Toen ik binnenkwam kwam ik direct in de separeer ruimte. Dit is de ruimte waar zich de separeercellen bevinden. Mijn tas werd doorzocht en bijna alles werd in beslag genomen, denk aan shampoo, deo, telefoon, draden, en zelfs stiften. Alles waarmee je jezelf kan verwonden.
Daar zat ik dan. In Ede.
Na 5 dagen kwam dan eindelijk de rechter. Ik zat in een kamertje met de rechter, 2 psychiaters, mijn behandelaar daarzo, mijn moeder en een griffier. En niet te vergeten natuurlijk mijn eigen advocaat, die haar best deed mij vrij te krijgen. Helaas was dit niet gelukt en moest ik nog langer blijven.
December vorig jaar was mijn ontslag.
Dit jaar ging het weer mis. Ik was alleen thuis. Ik pakte alle pillen die ik kon vinden en nam ze allemaal in. Ik voelde mij na 5 minuten beroerd, draaierig en wegvallen. 112 werd gebeld en er kwam met loeiende sirenes een ambulance aangesneld. Met spoed ben ik naar het isala ziekenhuis gebracht waar ik aan het infuus ben gelegt en tegengif toegedient kreeg. Ik ben aan een monitor gelegd waar ik vast zat aan 7 draden. Ik kwam aan op de spoedeisende hulp en ben daarna opgenomen geweest op de kinderafdeling wat ik verschrikkelijk vond. De eerste dag was ik zo beroerd dat ik alleen maar aan het overgeven was. Ik heb hun hele voorraad kotszakjes volgekotst. Als ik 1 woord zij, moest ik braken. Ik raakte eind van de dag in paniek en riep huilend naar de verpleging "wanneer houd het op?". Ze wisten het niet, volgends hun had het allang klaar moeten zijn.
de volgende dag was de misselijkheid gelukkig weg, maar toen kreeg ik spierspasmen. Ik had geen controle meer over mijn spieren in mijn armen benen en rug, maar vooral mijn gezicht en nek. Dit bleef doorgaan, de hele dag. Soms trokken mijn armen samen, of benen, of werd mijn rug zo hol dat het zeer deed. Dan kreeg ik een paniek aanval en sloeg mijn hartslag over de 120. Dan sloeg de monitor alarm. Maar mijn nek was het ergst. Die kon ik met geen mogelijkheid recht houden en het was zo ontzettend vermoeiend. Mijn mond kreeg ik ook niet onder controle. Soms gingen mijn kaken open en kreeg ik ze niet dicht, of klemden mijn tanden op elkaar en kreeg ik ze niet open. Soms stak mijn tong naar buiten en kreeg ik hem niet terug. Soms beet ik op mijn tong, heel hard. Maar daar had ik geen controle over. Soms duurde het wel 10 minuten voor mijn tanden weer loskwamen van mijn tong. Dit is het naarste wat ik ooit meegemaakt heb. De psychiater, arts en CO assitent hebben allemaal testjes uitgevoerd waardoor het kwam, maar ze konden niks vinden. Dit was best eng, dat betekend dat het terug kan komen, of misschien nooit weggaat...
Ook had ik het snikheet. Ik dreef in het zweet, en dat verbaasten de verplegers. Ze dachten dat ik koorts had dus ze meette een aantal keer per dag mijn temperatuur. Het rare is dat die steeds op 35.5 hing. onder de 35 is onderkoeld. Dus dit was ook heel vreemd.
Maar wat was ik blij toen ik al het tegengif had gehad en ik de testresultaten kreeg dat mijn lever nog goed functioneerde en dat mijn bloedwaardes goed waren. Dit betekende dat ik EINDELIJK naar huis mocht!
Dit is mijn verhaal
Ik ben meltem, op mijn 16/17e heb ik in 6 klinieken gezeten, en heb ik 2 keer de dood in ogen gekeken.
Ik ben meltem en ik heb momenteel eetstoornis NAO.
ik ben aan het vechten, en ik ben aan het winnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
bedankt voor je reactie!