fanfiction cinemates hoofdstuk 2

wat vooraf ging:
eenmaal bij de uitgang zetten ze mij in de auto en en rijden we weg....

kelvin houd de deur voor mij open. "entree" zegt hij met een lach op zijn gezicht. terwijl ik naar binnenloop kan mijn dag al niet meer stuk. ik sta gewoon in het huis van de cinemates, hoe vet is dat!
peter ziet mij vragend kijken en hij zegt "je mag je koffers gewoon hier neerzetten, doe alsof je thuis bent." ik doe wat hij zegt en leg mijn koffers neer. "wil je misschien wat drinken?" vraagt kelvin aan mij. ik kijk een beetje geschokt, aangezien ik best verlegen ben is het moeilijk voor mij om ja te zeggen. "euhm ja als het mag.." zeg ik een beetje teruggetrokken. kelvin lacht "tuurlijk mag dat, anders vroeg ik het toch niet!" terwijl kelvin naar de keuken loopt ga ik met peter op de bank zitten. "dus, gaat het weer een beetje met je?" ik kijk hem aan, moet ik nou eerlijk zeggen dat het nogsteeds verschrikkelijk veel pijn doet? nee, dan gaat hij zich zorgen maken. "het gaat prima" hij kijkt een beetje ongeloofwaardig, please laat hij het niet doorhebben dat ik kapot ben van binnen, want ik weet wie de ontvoerders waren, ik kom ze elke dag tegen. ze hebben mij zolang gekweld. dankzij hun strijd ik tegen mijn leven, anorexia en depressie. "weet je het zeker?" zegt hij opeens en ik schrik op uit mijn gedachten. "ja.. ja ik weet het zeker" peter lacht en zegt "hmm oke dan, dat zal dan wel" kelvin loopt ondertussen binnen met drie glazen melk. "zo en waar gaat het gesprek over" zegt hij lachend terwijl hij mij een mok aangeeft. "oh  niks bijzonders" zeg ik snel, voordat peter begint met praten. straks krijgt kelvin ook nog iets door. "waarom heb je zon dikke sweater aan? het is 20 graden?" shit! natuurlijk wat dom, nu gaan ze het sowieso doorkrijgen. "ik heb het gewoon koud, niks bijzonders" "toch wil ik dat je hem uit doet, als je wilt zet ik zelfs de verwarming aan, maar je gaat geen sweater dragen bij 20 graden weer!" nu moet ik wel. ik loop naar de logeerkamer die mij aan gewezen is en kleed me snel om. misschien heb ik nog wel wat armbandjes in mijn koffer. terwijl ik mijn koffer doorzoek loopt kelvin de kamer in "kom mee we hebben een verasssing!" hij pakt mijn arm en wil me mee trekken tot hij ineens stopt, hij blijft naar mijn arm kijken. de schrik zit er nu goed in bij mij, hij heeft het gezien, denk ik in mezelf. "wat is dat?" vraagt kelvin geschokt. ik meen zelfs een beetje woede in zijn stem te horen. hij herhaald zijn vraag "wat is dat?" . ik barst in huilen uit, kelvins gezicht betrekt van woede naar medelijden. "tis al goed, je hoeft je zelf niet te beschadigen, want wij zijn er voor jou" zegt hij heel lief. ik voel blijdschap want nog nooit heeft iemand zo iets liefs tegen mij gezegt. "kom" zegt kelvin "we gaan het aan peter vertellen en dan gaan we het er niet meer over hebben" we lopen naar de huiskamer waar peter nogsteeds op de bank zit. kelvin verteld peter alles wat ik hem heb verteld. "ik moet jullie nog wat vertellen" zij ik. ze keken me allebei aan ïk lijd aan anorexia nervosa..." ze kijken geschokt "vandaar wou je niks eten..." zegt peter. "ja maar het is al goed, ik ben nog niet duizelig en ik probeer straks wel wat te eten" maar denken ze nou echt dat een meisje met anorexia straks even gaat eten? tuurlijk ga ik dat niet doen. "zullen we dan nu maar even iets leuks gaan doen?" zegt peter. "onse verassing!" lacht kelvin. "we gaan samen met jou de nieuwe filmy friday filmen! jij speelt de prinses, omdat jij voor ons als een prinsesje bent, als doornroosje" ik kijk verschrikt op. wat?! moet ik nou gaan acteren? help!. kelvin ziet mijn verschrikte blik en lacht "rustig je hoeft niets te zeggen, alleen maar te liggen" ik ben meteen opgelucht. gelukkig maar. maar wacht eens even, ik voel duizeligheid in me op komen, zou het komen omdat ik nog niks heb gegeten sinds twee dagen geleden, of... ik kijk naar beneden, naar mijn buik. een bloedvlek. mijn hechting is los en ik verlies veel bloed. kelvin en peter hebben nog niks door. ik hoor ze praten "we kunnen haar een mooie lange prinsessen jurk aandoen..." ze zeggen nog iets maar ik hoor niet meer wat. ik zie alweer zwart. en ik krijg het gevoel dat ik weer terug bij het begin ben, bij het steegje. ik voel me niet goed en ik val op de grond. het is zwart. ben ik dood? is dit hoe de dood voelt? of ben ik gewoon bewusteloos. misschien lig ik wel in coma. ik hoor heel zachtjes in de verte "bel 112!" tis alsof het zich weer opnieuw afspeelt, het steegje... de steken. en dan val ik helemaal weg

word vervolgt!