nee he... alles lijkt weer zoals het was. ik lig weer in het ziekenhuis. het zal ook eens niet. alleen dit keer zijn peter en kelvin er niet. zouden ze op de gang wachten? "zo jongedame daar zijn we dan weer" ik schrik op. "rustig ik ben het maar, de zuster". ze zag blijkbaar dat ik schrok.
"waar zijn kelvin en peter?" vraag ik bang. "die moesten even iets doen zeiden ze, ik weet ook niet wat. ze zullen zo wel komen" ik haal opgelucht adem, gelukkig ze komen dus nog terug. "het lijkt erop dat je aan de open hechting buiten bewustzijn was geraakt. maar dat was niet de enige reden." ik kijk haar verbaast aan. "wat kan het dan nogmeer zijn?" ze zucht "volgends onze gegevens lijd je aan zwaar ondergewicht." ik schrik, oh nee he. nu moet ik zeker naar een kliniek. de zuster kijkt me achterdochtig aan "heb je soms iets te vertellen?" ik zucht, beter nu vertellen dan dat ze er later achter komen, want erachter komen doen ze toch wel. "ik lijd aan anorexia nervosa." ik hou me adem in "hmm precies wat ik dacht, momentje ik ga even met de dokter overleggen" terwijl de zuster wegloopt lopen kelvin en peter naarbinnen. "hehee lieve brooklyn gaat het weer een beetje" roept kelvin vrolijk. er verschijnt weer een lach op mijn gezicht, het voelt alsof ik ze al jaren ken, alsof ze mijn beste vrienden zijn. ik knik "ja het gaat weer! ik heb het de zuster verteld.. ik ben bang dat ik naar een kliniek moet, dat wil ik niet!" ik begin te huilen. "rustig, als het nodig is is het misschien beter, maar je weet toch dat wij je dan zovaak mogelijk komen opzoeken?" zegt peter lief. ik knik, dat maakt het allemaal een stuk draagbaarder. het idee dat hun, die twee jongens kelvin en peter mij komen opzoeken, die moeite voor mij doen. er komt een man binnengelopen, een dokter beweert hij. "zo ik geef je even deze hormoonzalf om je wondjes te verlichten". ik kijk hem aan, wat zegt hij nou? hormoonzalf... daar ben ik allergisch voor! " nee nee! daar ben ik allergisch voor dat kunt u niet zomaar doen!" de dokter kijkt op zijn papiertje. "hmm staat hier niet in hoor". en hij gaat gewoon door met zalf op zijn vinger smeren. ik zie peter naar zijn broekriem kijken, hij schrikt op. " hij heeft een pistool!" schreeuwt peter uit. ik schrik, wat?! de andere mensen kijken om. terwijl de man die beweerde dokter te zijn naar zijn pistool grijpt, kijkt hij verschrikt. zijn pistool is er namelijk niet meer. de zuster had hem gepakt en ze schoot hem neer. een harde knal volgt. ik huil heel hard en het enige wat ik hoor is een harde piep in mijn oor. "brooklyn? brooklyn!" ik schrik op, het is peter die me roept. "het is oke, het is voorbij. niet naar de grond kijken lieverd negeer dat" hij zegt het op een bezorgde toon, maar ik ben te nieuwschierig en kijk toch... een lijk, allemaal bloed. ik word misselijk. "ik denk dat ik moet overgeven" zeg ik terwijl ik kokhalzend overeind kom, en ja hoor. een stroom van braaksel valt over mijn bed heen. de zusters komen naar me toe om me schoon te maken en alles op te ruimen. "je kunt hier niet blijven" zegt kelvin. de zuster kijkt kelvin en peter aan. " mag ik even met jullie praten op de gang?" kelvin en peter knikken en lopen met haar mee.
"we zitten er aan te denken haar naar een kliniek te brengen voor eetstoornissen, alleen aangezien ze haar ouders niet kan bereiken, zijn jullie haar ouderlijke toezicht en moeten jullie toestemming geven. aangezien het het hier toch niet meer veilig is voor haar". peter en kelvin knikken "dat lijkt me inderdaad verstandig" zeggen peter en kelvin in koor. ze kijken elkaar aan... het moet dan maar he. ik zie ze weer binnenlopen. wat zouden ze besproken hebben?
"we brengen je onmiddelijk naar een kliniek". ik schrik even, ik wil niet naar een kliniek. maar dan besef ik dat ik ook niet meer in het ziekenhuis wil liggen, misschien is een kliniek dan toch beter...
word vervolgt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
bedankt voor je reactie!