fanfiction cinemates

"je hebt drie seconden, voor ik je keel door snij.." hoor ik hem zeggen. Damn ik moet snel zijn! "TE LAAT" hoor ik mijn ontvoerder heel hard roepen, en al gauw voel ik een koude plaat door mijn arm snijden, een groot slagersmes. bloed druipt van mijn arm en ik begin te huilen: "NEE ALSTJEBLIEFT" smeek ik hem, maar het is telaat. hij steekt nog twee keer recht in mijn maag en hij rent weg. wanneer hij weg is kruip ik voorzichtig de steeg uit een rustig straatje in. "ja hoor heb ik weer, ik ben neergestoken en ik beland op een rustige plek in amsterdam waar geen kip rondloopt" ik hoest... allemaal bloed! ik hap naar adem en probeer met mijn hand de wonden in mijn buik dicht te houden. in de verte hoor ik gepraat "misschien kunnen we vanuit die hoek filmen" ik ken die stem, wacht eens even... "KELVIN PETER" terwijl ik roep zak ik steeds verder in, ik kijk naar mijn arm, het ligt helemaal open. "help!". peter en kelvin draaien zich om en zien mij liggen, een meisje helemaal onder het bloed. "oh mijn god wat is er gebeurt!?" schreeuwt kelvin. "bel 112 NU KEL!" ik zie dat kelvin zijn telefoon pakt en een nummer intoetst. langzaam word alles zwart. het enige wat ik hem nog hoor zeggen is "snel! het is een spoedgeval...". daarna werd alles zwart.

"haal even een nieuw infuus" hoor ik. ik zie wazig, ik voel dat ik op iets zachts lig, een bed. ik zie steeds meer en uiteindelijk zie ik net genoeg om door te hebben dat ik in een ziekenhuis lig. ik schrik en trek aan alle buisjes die aan me zitten "laat me los laat me los!" ik voel een hand die mij terug duwt en ik hoor de persoon zeggen "ho blijf liggen! je moet rust houden". ik herken die stem, het is peter! ik kijk naar de andere kant van het bed en zie daar peter en kelvin geschokt zitten. ik vraag "wat, wat is er gebeurt" en automatisch begin ik te huilen. "niet huilen" hoor ik peter zeggen, "je ligt in het ziekenhuis, je bent veilig hier. kun je je nog iets herinneren van wat er gebeurt is?" ik kijk hem verbaast aan "gebeurt? is er iets gebeurt dan?" peter zucht, "je herinnerd je dus niks meer, je kwam uit een steeg gekropen met twee steken in je maag en een op je arm, herrinner je het je nu?" vraagt peter aan mij. "steekwonden.... ik was ontvoert! toen kroop ik die steeg uit en zag ik jullie" ik begin meteen weer te huilen in angst dat de ontvoerder mij weet te vinden en me dit keer echt vermoord. kelvin ziet mijn tranen en zegt "het komt goed, de politie is druk bezig met het onderzoek". hij zij het alsof hij mijn gedachten kon lezen, alsof hij mijn angst zag. "je wist vast al wel wie wij waren aangezien je onze naam riep, maar wie ben jij?" vraagt peter mij en ik kijk hem aan alsof hij gek is. ineens schiet ik op en zeg in mezelf 'wakker blijven, peter vraagt je wat'. ïk ben brooklyn.. " kelvin lacht en zegt "hoi brooklyn, waar kom jij vandaan. kunnen wij je ouders bereiken?" ik moet nog even nadenken, aangezien ik net bij bewustzijn ben en ik herinner me niet alles meer goed. "euh ik kom uit euh... ik kom uit amsterdam, mijn ouders zijn een half jaar naar het buitenland voor werk en ik was alleen thuis" antwoordde ik en ineens realiseerde ik me dat ik er alleen voor stond. papa en mama zijn naar het buitenland en ik kan ze niet bereiken aangezien ze in een oorlogsgebied zitten en ik zit hier... "hmm lijkt er dus op dat je bij ons gaat slapen tot je ouders terug zijn. volgends de dokter mag je overmorgen naar huis." verteld peter mij met een grote lach op zijn gezicht. "morgen komen we je weer opzoeken en dan halen we je de volgende dag op oke?" ik knik, ik kan het niet geloven. terwijl peter en kelvin het ziekenhuis verlaten zit ik nogsteeds met de gedachte dat ik gewoon peter en kelvin heb ontmoet. aan elk verdrietig verhaal zit dus toch nog een happy end...

de volgende dag komen peter en kelvin brooklyn opzoeken zoals afgesproken, ze hebben leuke cadeau's voor haar gehaald en hebben een leuk gesprek. die dag daarna is dan de dag aangebroken dat ze haar komen ophalen.

"brooklyn oh brooklyn ga je met ons mee?" zingt peter vrolijk vanuit de ziekenhuisgang. vanuit me kamer hoor ik ze aankomen lopen en mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. "dus cinderella," zegt kelvin "ben je er klaar voor?" ik knik blij, ik ben zo blij dat ik geen woord kan uitspreken. kelvin en peter zijn zo lief om mijn spullen te pakken en mij uit mijn bed te helpen. peter draagt mijn koffer en kelvin duwt mijn rolstoel. "klaar voor een beetje actie?" zegt kelvin lachend, en hij gaat sneller en sneller. eenmaal bij de uitgang zetten ze mij in de auto en en rijden we weg.

word vervolgd!